stotteren

Mijn collega vroeg me onlangs: “Janne, het kindje in mijn spellingtherapie stottert ook. Hoe reageer ik hier best op? Moet ik het negeren? Wat als ze er zelf iets over vertelt? En wat als ze plots veel begint te stotteren?” Het is niet gemakkelijk om op een stotter te reageren als je niet weet hoe. Het is ook niet gemakkelijk om aan ouders – die na maandenlang zoeken nog steeds op wachtlijsten botsen – te zeggen dat jij ze ook niet verder kan helpen.

En toen dacht ik…

• Zou elke logopedist niet een basiskennis stotteren kunnen gebruiken?
• Wat als elke logopedist al stottertips kan meegeven aan ouders en school om ze op weg te helpen?
• Kunnen we gezamelijk iets doen aan het “wachtlijstprobleem” in bepaalde Vlaamse regio’s?
• Stotteren komt toch ook voor bij kinderen die voor andere problematieken therapie volgen?

In mijn opleiding ECSF (European Clinical Specialization in Fluency Disorders) kwam het stukje preventie kort aan bod. Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat je met tips aan ouders en school al heel wat kinderen kan helpen zonder dat ze een stottertherapeut hoeven te zien! Stotteren hoeft namelijk geen probleem te zijn of worden. Sommige kinderen zijn met enkele kleine aanpassingen al enorm geholpen. Als we allemaal samen meteen op vragen van ouders kunnen antwoorden en vroegtijdig kunnen ingrijpen, zijn alle kinderen sneller geholpen. Efficiënt, toch?